Bieszczady, to wschodniokarpackie pasmo górskie, którego granice stanowią: na zachodzie rzeka Osława i dolina Osławicy aż do Przełęczy Łupkowskiej, zaś na wschodzie rzeka Swica. Przełęcz Użocka dzieli Bieszczady na Zachodnie (w granicach Polski) oraz Wschodnie (należące do ZSRR). Najwyższy szczyt Bieszczadów – Stoj (1673 m) znajduje się po stronie radzieckiej.

Obszar Bieszczadów polskich zamyka od wschodu Przełęcz Użocka i rzeka San (od jej źródeł), od południa słowackie pasmo Gór Bukowych i od północy – Góry Sanocko-Turczańskie. Najwyższym szczytem po stronie polskiej jest Tarnica 1346 m).

Bieszczady zbudowane są z utworów fliszowych reprezentują krajobraz wysokich gór rusztowych, których cechą jest występowanie długich grzbietów, ciągnących się z północnego zachodu na południowy wschód. Rzeki w swoim górnym biegu płyną dolinami równoległymi do grzbietów, następnie, w środkowych odcinkach, zmieniają kierunek na południowy, przecinając poprzecznie usytuowane pasma. Należą do zlewiska Bałtyku oraz (Strwiąż) Morza Czarnego. Główną rzeką Bieszczadów jest San, jego źródła znajdują się w rejonie Przełęczy Użockiej, na wysokości 843 m, długość Sanu wynosi 444 km, przy czym na odcinek bieszczadzki przypada około 150 km.